Ο ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ

Ο θεσμός της οικογένειας, σε μία ταινία με πολύ άσχημες κριτικές από το κοινό και εξαιρετικές από τους επονομαζόμενους κριτικούς. Ο κυνόδοντας. Μία ελληνική παραγωγή που μου κίνησε το ενδιαφέρον γιατί στο πολυαγαπημένο facebook δεν διάβασα ούτε ένα θετικό σχόλιο. Βέβαια, να μου πεις ποιος την είδε αρκετά ώριμος και με καλλιτεχνικές ανησυχίες από αυτούς που έχεις ως φίλους; Σωστά θα σου πω, αλλά και αυτοί είναι ένα μέρος του κοινού που εκφράζει τις δικές του εντυπώσεις μέσω του πιο διαδεδομένου social network. Αλλά κι εγώ μη φανταστείς ότι έχω εντρυφήσει πάνω στο θέμα κινηματογράφος, αλλά έχω δει αρκετά έργα με βάθος, όπως λένε μερικοί. Έργα που σε κάνουν να σκεφτείς λίγο παραπάνω και να μην αφήνουν επιφανειακά νοήματα.
Μία οικογένεια με τρία παιδιά χωρίς ονόματα, το πρώτο περίεργο της ταινίας, που ανατρέφονται μόνο από τους γονείς τους, όπως πιστεύουν αυτοί καλύτερα. Μαθαίνουν λέξεις με διαφορετική σημασία από την πραγματική. Κερδίζουν αυτοκόλλητα έχοντας μία καλή επίδοση στις δραστηριότητες που τους βάζουν. Κατευνάζουν τις ορμόνες του αγοριού με μία επί πληρωμής γυναίκα κι έπειτα με τις αδερφές του. Τους επιτίθεται το πιο επικίνδυνο ζώο στον κόσμο, το οποίο λέγεται γάτα. Για να φύγουν από το σπίτι πρέπει να τους πέσει ένας από τους δύο κυνόδοντες. Και για να μάθουν να οδηγούν, πρέπει να ξαναφυτρώσει. Στο τέλος, η μεγάλη αδερφή σπάει τον κυνόδοντά της, και μπαίνει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου. Τελευταία σκηνή; Grau plan στο πορτ παγκάζ και τίτλοι τέλους χωρίς κάποιο sound track.
Μια ταινία με ενδιαφέρουσα φωτογραφία, ιδέα σχεδόν κοινότυπη αλλά με σενάριο περίεργο, όπως συμβαίνει με μεγαλύτερη επιτυχία σε ανεξάρτητους ευρωπαϊκούς κινηματογράφους. Διαφορετική από τις συνηθισμένες ελληνικές παραγωγές που προκαλούν μόνο το γέλιο των τηλεθεατών, χωρίς βαθύτερη ουσία. Με ερμηνείες που προσπαθούν να είναι καινοτόμες, αλλά σε υπερβολικό βαθμό.
Οι απόψεις ταλαντεύονται ανάμεσα σε κριτικούς και κοινό. Ταινία που προτάθηκε για παραπάνω από 10 όσκαρ σε Γαλλία, Γερμανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σουηδία και φυσικά Ελλάδα. Μάλλον το ελληνικό κοινό, δεν είναι έτοιμο να παρακολουθήσει κινηματογραφικές παραγωγές που δεν του προσφέρουν κάτι περισσότερο από παραμυθένια αγάπη, γέλιο, πορνό και σκηνές βίας. Γινόμαστε όλοι παθητικά όντα στις χαζοαμερικανιές και δεν δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να εμπλουτίσουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες βλέποντας και καταλαβαίνοντας παράλληλα κάτι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Έχουμε εξελιχθεί σε ένα κοινό, που εκθειάζει έργα που δεν αξίζουν και παραγκωνίζει παραγωγές υψηλών προδιαγραφών απλά και μόνο γιατί δεν είναι εξοικειωμένο με τις εκάστοτε ταινίες.
Τι περισσότερο έχουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που δεν το έχουν οι απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη; Η χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία χιλιάδες χρόνια πριν, τώρα δεν μπορεί να παρακολουθήσει ένα έργο, το οποίο πρέπει να το σκεφτεί λίγο παραπάνω; Η επιρροή της Αμερικής φαίνεται ακόμα και στον τρόπο που παρακολουθούμε τα δρώμενα. Όλα όσα δεν είναι ρομαντική κομεντί, περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας ή αστυνομικό θρίλερ, δεν ενδείκνυνται για το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού. Κατά πολλούς, έργα όπως ο κυνόδοντας, προορίζονται για τους κουλτουριάρηδες, με την κοροϊδευτική έννοια της λέξης. Για τους ανθρώπους που επιδεικνύονται για τις κινηματογραφικές τους επιλογές από άτομα που δεν γνωρίζουν κανέναν πέρα από τον Brand Pitt και την Angelina Golie.
Η Ελλάδα του Χρυσού Αιώνα του Περικλή έχει καταντήσει έρμαιο των Αμερικάνικων προτύπων…

αρα το βλεπω?με προβληματισε και μενα οτι τα σχολια ειναι η του υψους η του βαθους...

Σαν ιδέα είναι καλή, αλλά σαν παραγωγή εμένα δε μου άρεσε. Μόλις τελείωσε η ταινία είπα τι βλακεία είναι αυτή, αλλά περνώντας η ώρα και σκέφτοντάς το λίγο περισσότερο έχει βαθύ νόημα αλλά θα το προτιμούσα σε ξένη γλώσσα και σε ανεξάρτητο ευρωπαικό κινηματογράφο.
Προσωπική άποψη; Αν θες δες το απο περιέργεια, όχι ότι χάνεις και τίποτα αν δε το δεις (μόνο 1.30 ώρα από τη ζωή σου).