Μια διαφορετική μάχη

Στη ζωή λένε, πως κάνεις πάντα τα ίδια λάθη. Η ιστορία, όμως, ποτέ δεν επαναλαμβάνεται, λένε οι ιστορικοί. Τότε, πως γίνεται να νομίζουμε ότι οι επιλογές που κάναμε κάποτε είναι ίδιες με τις τωρινές και οδηγούμαστε στο ίδιο λάθος αποτέλεσμα για πολλοστή φορά, όπως την πρώτη φορα;
Είναι όμορφο να κάθεσαι μόνος και το μυαλό σου να ταξιδεύει σε μέρη που έχεις ήδη πάει ή και σε άλλα που ονειρεύεσαι ότι θα μπορούσες να πας με τη κατάλληλη συντροφιά. Δίλημμα... μόνος ή με παρέα? Και αν διαλέξεις τη δεύτερη επιλογή, ποια θα ήταν η καταλληλότερη παρέα για σένα; Στα όνειρα μπορείς να βρεις και ανύπαρκτα πρόσωπα και να τα δώσεις εσύ πνοή και ζωντάνια. Να τα διαμορφώσεις έτσι όπως θα ήθελες να είναι. Ακόμα κι εκεί, δε θα είχες μόνο χαρές και γέλια, αλλά και τσακωμούς, δάκρυα και πόνο. Η διαφορά είναι, πως στην ουτοποιΐα που εσύ έφτιαξες, τα πράγματα θα κυλούν με τη δική σου διάθεση και με τα δικά σου θέλω.
Στον πραγματικό όμως κόσμο τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι τελείως αντίθετα από όσα εσύ ξύπνιος ονειρεύεσαι και χαμογελάς. Είσαι υποχρεωμένος να συμβαδίζεις και με τα θέλω – πρέπει των άλλων. Δεν εξαρτώνται όλα απο σένα, άρα η άμυνά σου δεν πρέπει να είναι τόσο χαλαρή. Τα ινία αυτού του άρματος δεν είναι μόνο στα δικά σου χεράκια και το άλογο που καβαλάς, είναι μαινόμενος ταύρος. Πανικοβάλεσαι μόλις αντιλαμβάνεσαι τη χαοτική αυτή κατάσταση και προσπαθείς μανιωδώς να βρεις τρόπους για να μην πέσεις από το άρμα σου, αλλά να ημερέψεις τον ταύρο σου, να συμφιλιωθείς μαζί του και να διαμορφώσεις το άρμα σου κατάλληλα για τα δικά σου μέτρα και σταθμά.
Τι θα κάνεις λοιπόν για να κερδίσεις τον ταύρο; Πρώτα από όλα πρέπει να δείξεις ότι είσαι πολύ δυνατός και ότι δεν τον φοβάσαι. Αν μυριστεί τον φόβο σου θα σε ρίξει μέσα σε λίγα λεπτά. Πρέπει να επανδρωθείς με δύναμη, τόλμη, λογική και αυτοπεποίθηση. Κάτω από τη βαρυά πανοπλοία σου, βάλε ό,τι άλλο θες. Συναισθήματα αγνά, τρυφερά. Θλίψη, μιζέρια απαισιοδοξία. Δε χρειάζεται να δείξεις σε κανέναν τον αδύναμο σου εαυτό. Μόνος σου μπορείς να τον νιώθεις, να τον αγγίζεις και να τον βλέπεις. Ο ταύρος είναι πιο δυνατός, αλλά μόνο στη μυική δύναμη. Εσύ διαθέτεις και κάτι άλλο που αυτός δεν το έχει.
ΜΥΑΛΟ. Είναι το μοναδικό στοιχείο που σε διαφοροποιεί από το κάθε πλάσμα πάνω στη γη και με το οποίο μπορείς να σκεφτείς τα πάντα, να ονειρευτείς τα πάντα και να νιώσεις τα πάντα. Μήπως όμως νιώθεις με τη καρδιά? Γιατί? Δεν πιστεύουν όλοι σ’ αυτό. Η καρδιά είναι το όργανο που μας δίνει ζωή. Ο εγκέφαλος όμως δίνει όλες τις εντολές για τις υπόλοιπες ενέργειες που θα κάνει το σώμα. Ο εγκέφαλος δίνει την εντολή να δουν τα μάτια, να γευτεί η γλώσσα, να μυρίζει η μύτη, να κουνηθούν τα χέρια. Αλλά και αντίστροφα. Το δέρμα νιώθει και η αίσθηση αυτή πάει στον εγκέφαλο, όπου αυτός την επεξεργάζεται.
ΚΑΡΔΙΑ Ή ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ? ΚΑΡΔΙΑ Ή ΜΥΑΛΟ? ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΜΥΑΛΟ? Συναίσθημα και λογική? Υπαρχει εξισορρόπηση ανάμεσα σ αυτά τα δύο? Τι κυριαρχεί? Μερικές φορές το συναίσθημα, και άλλες φορές η λογική. Στην αρχή που όλα είναι τόσο όμορφα και ονειρικά νομίζουμε ότι δε θα πληγωθούμε ποτέ. Αφήνουμε τη πανοπλοία μας, στο κάτω μέρος ενός μπαούλου το κλειδώνουμε και φεύγουμε άοπλοι για τη μάχη. Γιατί και ο έρωτας είναι μια μάχη. Μάχη συναισθημάτων, με διπλό μέτωπο. Εμφύλια διαμάχη στο εσωτερικό μας με αντικρουόμενα θετικά και αρνητικά συναισθήματα, και παγκόσμιος πόλεμος με τα συναισθήματα του άλλου μετώπου. Κάποιος θα βγει λαβωμένος, όπως σε όλες τις μάχες. Και η πανοπλοία είναι τόσο μακρυά μας που τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνουμε να περισώσουμε πολλά κομμάτια.
Με δάκρυα, και πολλά τράυματα γυρνάς πίσω στο μπαούλο. Κάθεσαι δίπλα του και το χαιδεύεις, λες και είναι η μαμά που σε είχε προειδοποιήσει για αυτή την έκβαση και τώρα περιμένεις το απαλό χεράκι της να σου χαιδέψει τις πληγές, να σε σφίξει στην αγκαλιά της και να σου πει πως αυτή είναι εκεί για σένα. Όταν τα δάκρυα σταματήσουν, σκουπίζεις τα ματάκια σου και βλέπεις πιο καθαρά τον κόσμο. Βλέπεις και τη μαύρη και την άσπρη του πλευρά. Ανοίγεις το μπαούλο, με πολύ προσοχή και ξεθάβεις τη στολή σου! Τη ξεσκονίζεις και τη φοράς. Όλα θα είναι πιο εύκολα τώρα. Στην επόμενη μάχη δε θα έχεις τόσα πολλά τράυματα. Θα περισώσεις κάτι για σένα. Δε θα είσαι αρτιμελής, αυτό σου είναι γνωστό αλλά τουλάχιστον δε θα έχεις τόσες απώλειες, όπως στην αρχή. Το μάθημά σου το πήρες. Λάθη θα κάνεις. Μπορεί και τα ίδια πάλι, ή συγγενικά μεταξύ τους. Το σημαντικό είναι πως θα έχεις λιγότερα τραύματα, περισσότερη εμπειρία, λιγότερο πόνο και σωζόμενα κάποια κομμάτια του εαυτού σου που για σένα μόνο είναι σημαντικά και ο λόγος δε χρειάζεται να κοινοποιηθεί σε άλλους. Εσύ τον ξες και αυτό είναι αρκετό.